برای خودسازی باید بر روی پندار، گفتار و کردار نیک تمرکز کنیم. پندار همان چیزی است که ما می پنداریم. پنداشت ما آینده ما را می سازد. پس باید پنداشت خود را تصفیه کنیم. علت و  مایه پنداشت ما چیزهای مختلفی است که باعث تشکیل پنداشت می شود. رشد و تعالی پنداشت ما برای موفقیت ما بستگی به این عوامل مختلف مثلاً نحوه تربیت، محیط، ژنتیک و ... دارد که از حوصله این بحث خارج است.

افکار متنوع و مختلفی از ذهن ما عبور می کند. اگر در زیر سایه درخت پنداشت، افکار سالم، قابل قبول و سازنده باشدحداقل اولین مرحله ی رشد ما با موفقیت همراه بوده است. تجربه نشان داده است که پنداشت صحیح غالباً به نتیجه صحیح منجر شده است. لذا هر انسانی باید خود را برای داشتن یک پنداشت صحیح آماده کند که در دین اسلام به نیت تعبیر شده است. الاعمال بالنیات.

پنداشت صحیح به طراحی یک فکر سالم نیاز دارد. اگر طراحی فکر سالم، هدفمند نباشد حداقل منجر به رعایت قوانین و قواعد هستی می شود و اگر هدفمند باشد باعث رشد و تعالی قابل توجه می شود. شما اگر اراده کنی کسی نخواهد بود که مقاومت کند. مقاومت نتیجه نگرش ناقص ماست. اگر خوب توجه کنیم آنها از نظر خود خوبی ما را می خواهند.

پنداشت دنیامدار اگر هدفمند باشد به رشد دنیایی منجر می شود و اگر هدفمند نباشد احتمال عدم رعایت قوانین و قواعد هستی وجود دارد.

پس وظیفه ماست که بر روی فکر خود کار کنیم. فکر خود را طراحی کنیم نه آنچه به ما تلقین شده یا در اثر تربیت یاد گرفته ایم بدون تفکر و طراحی به کار بندیم که یقیناً موفق نخواهیم شد.

پنداشتی که باری به ره جهت باشد نتیجه باری به هر جهت همراه دارد و رشد و تعالی با آن همراه نیست.

ما اکثراً گفتار را دست کم می گیریم. امروز ظهر که به منزل رفتم دخترم می گفت معلم در کلاس گفت بچه ها شما دو تا زبان و دو تا گوش دارید ولی یک زبان دارید. باید گوش دادن و دیدن شما حداقل دو برابر حرف زدن شما باشد. اگر همین نکته را رعایت گفتیم گفتار ما نیک خواهد شد.

کردار نیک هم نتیجه آشکار پندار و گفتار نیک است کسی که در دو موضوع اول نیک باشد در عمل نیز نیک خواهد بود.